Laatst vroeg iemand wat ik nou vaak tegenkom in mijn werk als loopbaanadviseur. Ha, niet moeilijk, heel veel kom ik heel vaak tegen. Oke, ik kies er een, andere voorbeelden komen een andere keer.
Moment: vorige week.
Setting: een videobelgesprek met mijn kandidaat, voorbereiding op een sollicitatiegesprek, dat óók online zal plaatsvinden. Kleding, belichting en achtergrond hebben we al doorgenomen, nu de inhoud. Ik laat je binnen in onze virtuele ruimte waar op dat moment een diepe stilte heerst. Dan zegt mijn kandidaat Tanja: “Mag ik dat echt vragen??”
“Ja hoor,” verzeker ik haar, “waarom niet? Da’s toch belangrijk voor jou?”
“Goh,” reageert ze wat ontdaan, “dit is allemaal nieuw, Annerose, wat je me nu vertelt over hoe ik een gesprek zou kunnen voeren.”
Net als heel veel andere sollicitanten denkt Tanja dat ze zich moet verkopen in een gesprek en hoopt ze dat ze aangenomen wordt. Op zich geen rare gedachte: de baan lijkt je interessant anders had je niet gesolliciteerd, en ja, verkopen, dat hoort er nou eenmaal bij. Mijn advies: laat die twee gedachten los! Je bent geen verkoper dus begin er niet aan! En hopen dat je aangenomen wordt, maakt je afhankelijk van de ander en gaat voorbij aan jouw invloed daarop.
Hoe dan wel? Allereerst goed voorbereiden natuurlijk maar verder doe je zoals je bent. Ga in gesprek zoals je ook andere gesprekken voert, met je collega, vriend/in enz. Je luistert, reageert, stelt een vraag, je bent geïnteresseerd en je neemt je aandeel in het gesprek. Gelijkwaardig dus aan de ander. Voor jou is het immers ook een kennismaking om te kijken of er een match is. En daarom stel je ook de vraag die ik Tanja aanraadde te stellen en waar ze stil van werd: “Zou je kunnen vertellen wat voor leidinggevende je bent?” Ik ben heel benieuwd of leidinggevenden deze vraag weleens krijgen en wat vind je ervan als een sollicitant hem stelt? En welke sollicitant heeft hem weleens gesteld en hoe reageerde de leidinggevende?
Oh ja, Tanja is aangenomen… .