Er is een taboe op werkloos zijn. Het stond in het NRC en socioloog Judith Elshout is erop gepromoveerd, niet op het taboe maar op eigenwaarde onder werklozen. Werk is een belangrijk deel van je identiteit, sterker nog, veel mensen zíjn hun werk. Op de vraag wie ben je, vertellen ze wat voor werk ze doen. Mensen, lees ik, schamen zich als ze werkloos worden en hoe langer hun werkloosheid duurt, hoe meer ze aan zichzelf gaan twijfelen.
Twijfelen aan jezelf is echter een bijzonder slechte uitgangspositie om te solliciteren. Want als jij al twijfelt waarom zou de ander dan wél in je geloven? En schaamte zorgt ervoor dat je je niet uitspreekt. Terwijl als je werk zoekt, het juist essentieel is om dat aan zoveel mogelijk mensen te vertellen en vooral wat voor werk je zoekt. ‘Iets met mensen’ of een ‘adviesfunctie’ is zo vaag dat niemand aan jou denkt als er een vacature langskomt.
Meer dan 75% van de vacatures wordt overigens via het netwerk ingevuld, die worden niet eens gepubliceerd. Des te belangrijker om het aan zoveel mogelijk mensen te vertellen en je netwerk op LinkedIn te gebruiken.
Is solliciteren een fulltime job?
Veel werkzoekenden storten zich volledig op het zoeken van werk. Het is een fulltime job, roepen experts. Dat kun je er inderdaad van maken. Niet doen, is mijn advies. Het is namelijk niet vol te houden. Wat dan wel? Zoek een buddy met wie je kunt optrekken in het proces. Dat geeft steun en motivatie. Maak een planning en hou je eraan. Elke ochtend of middag – of welk ritme je ook maar past- duik je achter de computer en het andere dagdeel doe je iets leuks. Sporten, lezen, schaken, wandelen, vrijwilligerswerk, what ever, dat zorgt voor balans. Het is ook echt genoeg om maximaal driemaal in de week de vacatures door te nemen. Dat scheelt tijd en energie. Als je een vacature twee dagen later ziet, ben je ook nog op tijd om te reageren. Je hebt immers je CV en basisbrief al klaarliggen!
Gebruik je netwerk
Realiseer je dat solliciteren een reactieve manier van werk zoeken is; je bent immers afhankelijk van wat er aangeboden wordt. Combineer het met een proactieve manier en kijk bij welke bedrijven je zou willen werken en of zij het werk hebben dat je zoekt! Leg contact, niet met recruitment of HR maar met iemand die het werk doet dat jij zoekt. En vooral, blijf geloven in jezelf.
Er is een taboe op werkloos zijn. Het stond in het NRC en socioloog Judith Elshout is erop gepromoveerd, niet op het taboe maar op eigenwaarde onder werklozen. Werk is een belangrijk deel van je identiteit, sterker nog, veel mensen zíjn hun werk. Op de vraag wie ben je, vertellen ze wat voor werk ze doen. Mensen, lees ik, schamen zich als ze werkloos worden en hoe langer hun werkloosheid duurt, hoe meer ze aan zichzelf gaan twijfelen.
Twijfelen aan jezelf is echter een bijzonder slechte uitgangspositie om te solliciteren. Want als jij al twijfelt waarom zou de ander dan wél in je geloven?
En schaamte zorgt ervoor dat je je niet uitspreekt. Terwijl als je werk zoekt, het juist essentieel is om dat aan zoveel mogelijk mensen te vertellen en vooral wat voor werk je zoekt.
Werk zoeken is een een fulltime job, roepen experts. Dat kun je er inderdaad van maken. Niet doen, is mijn advies. Het is namelijk niet vol te houden. Wat dan wel? Zoek een buddy met wie je kunt optrekken in het proces. Dat geeft steun en motivatie. Maak een planning en hou je eraan. Elke ochtend of middag – of welk ritme je ook maar past- duik je achter de computer en het andere dagdeel doe je iets leuks. Dat zorgt voor balans.
Het is ook echt genoeg om maximaal driemaal in de week de vacatures door te nemen. Dat scheelt energie en tijd. Die tijd kun je beter besteden aan netwerken.
Realiseer je dat solliciteren een reactieve manier van werk zoeken is; je bent immers afhankelijk van wat er aangeboden wordt. Combineer het met een proactieve manier en kijk bij welke bedrijven je zou willen werken en of zij het werk hebben dat je zoekt! Leg contact, niet met recruitment of HR maar met iemand die het werk doet dat jij zoekt.
En vooral, blijf geloven in jezelf.
